Porównując własności obydwóch materiałów można zaznaczyć następujący zakres właściwego ich stosowania.
Asfalt naturalny powinien być użyty wtedy, gdy od konstrukcji wymaga się absolutnej pewności i długoletniej trwałości, gdy podkład narażony jest na wstrząśnienia, albo też występują w nim ruchy wewnętrzne, jak n. p. żelazobetonie, dalej wówczas, gdy asfalt narażony będzie na silne zmiany temperatury, gdy chodzi o zabezpieczenie przed wilgocią takich ubikacji, w których gromadzi się przedmioty wrażliwe na wilgoć, do izolacji podłóg parterowych, w laboratoriach i ubikacjach, w których operuje się chemikaliami. W innych wypadkach mogą być użyte surogaty, szczególnie zaś w budynkach podrzędnych lub na krótki czas trwania obliczonych.
Produkty suchej destylacji dzielimy na trzy gatunki: gazowe, płynne i stałe.
W naszym zakresie wchodzi pod uwagę przede wszystkim ter. Jest to gęsta ciecz o barwie ciemnej albo czarnej i charakterystycznym ostrym zapachu; jej ciężar gatunkowy wynosi IT do 1’2, chemicznie jest to związek o bardzo skomplikowanym, nie zupełnie nawet rozpoznanym składzie.
Tery pochodzące z destylacji różnych materiałów, różnią się między sobą składem i własnościami. Do wyrobu asfaltu sztucznego bywa chętniej używany ter gazowy, aniżeli pochodzący z koksowni, w każdym zaś wypadku użyty surowy ter poddaje się jeszcze dalszej destylacji w odpowiednio skonstruowanych aparatach celem wydzielenia z niego wody oraz lekkich i cięższych olejów, wśród których znachodzą się materiały o wielkiej wartości. Jako ostateczną pozostałość tej destylacji otrzymamy smołę pogazową, która przedstawia masę czarną, bardzo twardą i kruchą, nie dającą się prawie użyć w praktyce. Z tego powodu destylacji nie prowadzi się aż do ostatecznej granicy, ale przerywa się ją poniżej tejże, by w ten sposób otrzymać materiał, mający pożądane własności. Zależnie od punktu, w którym proces przerwiemy, pozostałość mieć będzie różną konsystencję, zatem prowadzący destylację posiada możność nadawania pozostałościom własności w miarę żądania i potrzeby.
Płynne pozostałości zwie się rozmaicie, n. p. ter destylowany, masa do impregnowania, gudron, masa na papę dachową itp.
Smołę zaś rozróżniamy:
- miękką, która rozmięka w 40 stopni C a topi się w 50 stopni C,
- średnio twardą, mięknącą w 60 stopni a topiącą się w 70 stopni C,
- twardą, ta mięknie w 80 stopni a topi się w 90 stopni C.