Formy są sporządzone w ten sposób, że żelazna rama spoczywa na podkładce z żelaza lanego. By ułatwić wyjmowanie płyt z form, powleka się ściany tychże olejem parafinowym.
Wielkość płyt bywa rozmaita, dochodzi zaś przy tych płytach, które używane bywają do budowy ścian działowych, do 12 cm grubości i 25 x 100 cm. powierzchni. Dla lepszego wiązania ich w całość daje się im często już we formie wpust.
Tam, gdzie chodzi o izolację przed wilgocią, która mogłaby się wobec zwykłych płyt asfaltowo-korkowych zachowywać zbyt agresywnie, używa się płyt z korka impregnowanego. Impregnację przeprowadza się w kotłach do tego celu przygotowanych; odbywa się ona przy wypompowaniu z kotła powietrza, wskutek czego w komórkach korka znacznie się ono rozrzedza, pod wywołanym następnie w kotle ciśnieniem wypełniają się komórki terem, który je doskonale uodpornia na niszczący wpływ wilgoci. Widzimy utrzymaną tu tę samą zasadę, jaką stosuje się do impregnowania kostek drewnianych.
Wskutek wchłonięcia znacznej ilości teru płyty z korka impregnowanego mają znaczniejszy ciężar gatunkowy, aniżeli korkowe zwykłe, co zresztą nie tylko ujemnie nie działa, ale przeciwnie, asfalt korkowy impregnowany znalazł dzięki swej odporności bardzo obszerne zastosowanie.
Płyty korkowo-asfaltowe w ogólności mają tę wadę, że nie wytrzymują działania wyższej temperatury, pod jej wpływem asfalt w nich mięknie i płyta deformuje się. Zasadniczo pomaga się w tych razach dodawaniem takich minerałów do asfaltu, które jego wytrzymałość na gorąco podnoszą. Ta okoliczność dała pomysłowości wynalazców obszerne pole do działania i stworzyła liczny szereg patentów i sposobów, z których najpowszechniejszy jest dodatek gliny w rozmaitej zresztą formie.