Wilgoć dostaje się do murów budynku z terenu, będącego nie wyczerpanym jej rezerwuarem; znajduje się tam ona jako woda gruntowa, zasilana periodycznymi opadami, lub dochodząca z innych zbiorników podziemnych. Poziom jej podnosi się i opada, zależnie od pory roku i odpowiadających tejże warunków atmosferycznych. W przenoszeniu wilgoci z gruntu do górnych ścian budynku pośredniczy fundament. Narażony on jest na jej napór od dołu i z boku, zależnie od tego, czy jego podeszwa leży wyżej, czy niżej zwierciadła wody. W rezultacie do murów nadziemnych przedostaje się wilgoć za pośrednictwem fundamentu, odbywając drogę pionowo od dołu ku górze. Temu wznoszeniu się wilgoci, wydatnie wspomaganemu porowatością cegły, zapobiega się, stawiając na jej drodze między fundamentem a dalszym murem warstwę nieprzepuszczalną.
Wzgląd na zdrowie mieszkańców i trwałość budynku prowadzi do wyszukiwania a następnie zastosowywania czym raz lepszych ochron przed wilgocią i jej niszczącym wpływem. Zaporę taką stanowią rozmaite materiały izolacyjne, wśród których asfalt, naturalny i sztuczny odgrywają pierwszorzędną rolę. Asfalt użyty w najrozmaitszej formie daje rezultaty doskonałe i to zarówno jego gatunki naturalne, jak i sztuczne; względy taniości doprowadziły nawet do tego, że ten drugi zyskał dziś w tym dziale dominujące stanowisko. Przyczynił się do tego nie mało fakt, że najodpowiedniejszy do użycia w tych konstrukcjach asfalt naturalny lany nie dał rezultatów zupełnie niezadowalających.