Dobry gatunek papy zalicza się do materiałów do pewnego stopnia ogniotrwałych. Za taki uważają ją towarzystwa asekuracyjne, a także galicyjska ustawa o ogniotrwałym kryciu wsi i miast.
Liczne próby w tym kierunku przeprowadzone i doświadczenia z zachowania się papy w pożarach dowiodły jej wielkiej odporności. Pod działaniem ognia z zewnątrz papa zapala się trudno, mogą padać na nią iskry i całe płonące żagwie, mimo to jest w stanie długi czas opierać się,ich wpływom, jeżeli zaś się już zajmie, to nigdy płomieniem, a nadto od palącej się części pokrycia dalsze jego partie nie mogą się zapalić. Właściwie zwęgla się ona tylko lokalnie na powierzchni, przy czym wydzielają się ciężkie dymy, uniemożliwiające powstanie płomieni. Odporność tę nadaje papie przede wszystkim powłoka, jaka się wytwarza z czasem na jej zewnętrznej powierzchni, a na którą składa się posypanie papy piaskiem, periodycznie co pewien czas powtarzane terowanie i wreszcie pył uliczny na niej osiadający.
Rola papy dachowej, jako materiału chroniącego budynek przed zawleczeniem ognia z zewnątrz, jest więc dodatnią. Do podniesienia tej zalety przyczynia się jeszcze i ten fakt, że dach taki zlewany wodą zatrzymuje na sobie dłużej wilgoć, gdyż zawsze zdoła pewna jej ilość wsiąknąć w papę, a po wtóre dachy te są płaskie, woda więc po wolniej z nich ścieka, aniżeli z innych.
Małe nachylenie dachu jest jeszcze o tyle dogodne, że akcja ratunkowa na nim prowadzona nie przedstawia tych trudności, jakie istnieją na dachach stromych, wreszcie materiał sam nie jest kruchy, miejsca od dołu wypalone stojący na dachu zaraz rozeznaje i nie naraża się na załamanie.