Papa surowa jest to specjalny gatunek papieru, wykonywany ongiś sposobem czerpania albo formowania w taflach. Dlatego początkowo papa dachowa istniała tylko w taflach, dziś fabrykuje się ją wyłącznie na drodze maszynowej w zwojach. Jakość tego papieru odpowiadać powinna pewnym ustalonym warunkom i od dotrzymania ich zależy w wysokim stopniu wartość papy gotowej.
Papę surową sprzedaje się na wagę, stąd też zmysł spekulacyjny niektórych jej wytwórców prowadzi do powiększenia swych zysków lub do obniżenia ze względów konkurencyjnych ceny papy surowej przez jej liche wykonanie oraz fałszowanie dodawaniem do masy ciał obojętnych albo nawet szkodliwych, ale zwiększających wagę, np. glinę, wapień, kredę itp.
Cierpi na tym budujący, traci także cały solidny przemysł fabrykacji papy dachowej, należy więc przy zapotrzebowaniu nabywać towar od zaufania godnej fabryki. Niema niestety żadnych wytycznych, charakteryzujących jej wartość, które by określone ustawą czy zgodą interesowanych dawały orientacje budowniczemu, pozostaje mu więc własne doświadczenie i kilka poniższych wskazówek.
Zasadniczo wymaga się od dobrej papy surowej, by była nie klejoną, zawierała jak najwięcej włókien wełnianych w przeciwieństwie do roślinnych, a żadnych lub tylko w minimalnej ilości dodanych domieszek mineralnych. Włókna wełniane nadają papie wielką trwałość, zarazem nasiąkają terem obficiej i jednostajniej od roślinnych, które nadto ulegają szybko zbutwieniu.