Piasek suszy się na małych, niskich, murowanych piecach, o średnim wymiarze 3 na 2 m., wysokość ponad posadzkę wynosi 0,30 – 0,40 m; spód jest wymurowany z cegły, zaprawa w częściach zwróconych do ognia, a często i w całości gliniana. Kanały przykryte są od góry płytami z żelaza lanego, o szerokości i długości zależnej od wymiarów kanalików. Płyty opierają się na murach zewnętrznych i wewnętrznych, a na zewnętrznych krawędziach pieca tworzą brzeg o wysokości 70 – 80 mm, .który przytrzymuje piasek piecu usypany. By zapobiec przepadaniu piasku do kanalików, jak i na odwrót uciekaniu ciepła przez szpary między płytami, układa się płyty na nakładkę.
Ogień zapała się na ruszcie, ciepło przechodzi przez wszystkie kanały i uchodzi ostatnim z nich do komina. Dla oszczędności można do suszenia piasku użyć ciepła uchodzącego z pod wanien, w których gotuje się ter do impregnacji. W ten sposób zyskuje się na paliwie i obsłudze paleniska.
Piasek gruntowy jest z reguły ostrzejszy od rzecznego, natomiast ten drugi jest czystszy, gdyż unoszony przez daleką drogę wodą odbył naturalny proces szlamowania.
Wielkość ziarn ujednostajnić można przesiewaniem.
Unikać należy takich gatunków piasku, które ter z papy, względnie z jej powłoki wciągają w siebie, skutkiem tego papa stać się musi w krótkim czasie kruchą i łamliwą. Do takich rodzai należy np. piasek z pumeksu.