Do najbardziej nowoczesnych zdobyczy należy wyrób rur asfaltowych. Początkowo próbowano odlewać je z samego tylko asfaltu sztucznego, tak, by tworzyły masę jednolitą, podobnie jak rury żelazne. Rezultat byt jednak ujemny – rury takie poddawały się już niewielkim ciśnieniom, wobec czego ten sposób fabrykacji zarzucono, a w jego miejsce przyjął się inny, przypominający wyrób papy dachowej.
Mianowicie rury poczęto fabrykować z papieru, impregnowanego terem; fabrykat ten okazał się nie tylko bardzo wytrzymałym, ale także dowiódł swej wielkiej wartości z wielu innych względów.
W miarę gromadzenia doświadczeń okazało się, że rury asfaltowe jednoczą w sobie wiele z tych zalet, których technika pożądała i poszukiwała, są więc: tanie, lekkie, okazują znaczną odporność na działanie kwasów, le przewodzą ciepło, a słabo elektryczność, posiadają pewną dozę elastyczności, dają się dobrze odgałęziać (fasonować) itp.
Wytrzymałość rur o średnicy 15 cm wynosi 20 — 30 atmosfer; pod tern ciśnieniem rozrywały się one, ale ciśnienie 15 atmosfer znoszą zupełnie pewnie.
Do ujemnych właściwości należałoby zaliczyć tę, że rury asfaltowe nie nadają się do przewodzenia cieczy gorących, szczególnie gdy są wykonane z asfaltu sztucznego; z naturalnego wytrzymują temperaturę około 80” bez deformacji. Rury z asfaltu sztucznego nie nadają się nadto do przeprowadzenia gazu świetlnego, gdyż tenże działa na zawarty w terze benzol, skutkiem czego rura mięknie. Wobec tego rury asfaltowe znalazły zastosowanie do rurociągów tylko tam, gdzie się nie przeprowadza cieczy lub gazów o wysokiej temperaturze, lub o takich składnikach, które by związki asfaltu terowego rozkładały; a więc np. nie nadają się do przeprowadzenia ropy i spirytusu.
Na odwrót zupełnie dobrze bywają używane do przeprowadzenia wody mineralnej.