Ilość włókien wełnianych bada się przez działanie ługiem potasowym na wysuszoną papę surową, włókna wełniane rozpuszczają się w nim, podczas gdy roślinne i inne składniki pozostają nie zmienione. Różnica w wadze próbki przedstawia ilość włókien wełnianych.
Wyrób papy surowej odbywa się dziś wyłącznie na drodze mechanicznej przy użyciu maszyn, które doprowadzono do zupełnej prawie doskonałości.
Fabrykacją zajmują się papiernie, od nich producenci papy dachowej towar ten sprowadzają i poddają go impregnacji terem.
Papę surową a także impregnowaną wykonuje się w różnych grubościach, gatunki te bywały oznaczone cyframi. Oznaczanie to nie jest ani charakterystyczne ani miarodajne, gdyż panuje w niem wiele dowolności, ostatecznie wiec osiągnięto w tej sprawie porozumienie o tyle, że dany gatunek oznacza się cyfrą, która odpowiada tej ilości metrów powierzchni, którą 50 kg papy surowej zajmuje.
Drugim czynnikiem decydującym o własnościach i wartości papy dachowej jest materiał, którym papę surową impregnowano
Do tego celu używa się prawie wyłącznie teru pogazowego rzadziej innych terów, a nigdy asfaltów naturalnych.
Istnieją dwie odmiany teru pogazowego, jedna jest terem destylowanym do temperatury ograniczonej doświadczeniem i potrzebą zwykle w granicach 210 – 270 stopni Celsiusza, drugą odmianę doprowadzono do temperatury 300 stopni Celsiusza i powyżej, chodziło tu bowiem o uzyskanie cennych materiałów, ulatniających się dopiero około tej temperatury.
Konsystencja tego teru nie odpowiada jednak warunkom koniecznym przy impregnacji, dlatego preparuje się go później mniej; wartościowymi olejami ciężkimi i doprowadza go przez to do pożądanego stopnia gęstości. Otrzymaną tą drogą masę nazywa się często terem preparowanym.