Ilość włókien wełnianych bada się przez działanie ługiem potasowym na wysuszoną papę surową, włókna wełniane rozpuszczają się w nim, podczas gdy roślinne i inne składniki pozostają nie zmienione. Różnica w wadze próbki przedstawia ilość włókien wełnianych. Wyrób papy surowej odbywa się dziś wyłącznie na drodze mechanicznej przy użyciu maszyn, które doprowadzono do zupełnej prawie doskonałości. [&hellip
Dodatek gliny wpływa w pewnym stopniu na trwałość, natomiast bardzo szkodliwym w skutkach jest dodatek wapna, kredy, gipsu itp. ciał, gdyż wapno wchodzi z produktami zwietrzenia teru w związki w wodzie rozpuszczalne, które pod wpływem deszczu przechodzą w nową formę i z wodą spływają. Ilość włókien roślinnych można empirycznie ocenić w ten sposób, że się [&hellip
Papa surowa jest to specjalny gatunek papieru, wykonywany ongiś sposobem czerpania albo formowania w taflach. Dlatego początkowo papa dachowa istniała tylko w taflach, dziś fabrykuje się ją wyłącznie na drodze maszynowej w zwojach. Jakość tego papieru odpowiadać powinna pewnym ustalonym warunkom i od dotrzymania ich zależy w wysokim stopniu wartość papy gotowej. Papę surową sprzedaje [&hellip
Przed ogniem wewnętrznym żadne pokrycie nie chroni, może go ono do pewnego czasu tylko tłumić, powstrzymywać jego rozwój, nie dopuszczać do wystrzelania płomieni górą i zapobiegać w ten sposób przeniesienia się ognia na dalsze budynki. Najgroźniejsze spustoszenia powodują te pokrycia dachowe, które kawałkami odrywają się od dachu i – lecąc z wiatrem – niosą zarzewie [&hellip
Dobry gatunek papy zalicza się do materiałów do pewnego stopnia ogniotrwałych. Za taki uważają ją towarzystwa asekuracyjne, a także galicyjska ustawa o ogniotrwałym kryciu wsi i miast. Liczne próby w tym kierunku przeprowadzone i doświadczenia z zachowania się papy w pożarach dowiodły jej wielkiej odporności. Pod działaniem ognia z zewnątrz papa zapala się trudno, mogą [&hellip
Na płaski dach zużywa się mniej drzewa aniżeli na stromy, przy tym im dach wyższy, tern większą powierzchnię mają jego połacie i tym więcej metrów kwadratowych ma się do pokrycia. Na 100 metrów kwadratowych rzutu poziomego możemy mieć około 110 metrów powierzchni dachu papy, a potrzeba około 140 metrów dachu krytego dachówką. Ponieważ pokrycie papą [&hellip
Dach pokryty papą zaleca się wielu dobrymi stronami, ochrania ona szczelnie budynek przed wiatrem i niepogodą, nawet zacinanie deszczem i śniegiem, nieuniknione przy niektórych innych materiałach, nie ma tu miejsca. Szczelność dachu wpływa na jego „przepuszczalność ciepła”; jeżeli za punkt wyjścia przyjmiemy możliwie najszczelniejsze po krycie, to znaczy cement drzewny, to w porównaniu z nim [&hellip
Udoskonalenie papy ułatwiał postęp techniki, biorącej wówczas rozpęd do jej dzisiejszego rozkwitu; wybitną w tym rolę odegrało przede wszystkim rozpowszechnienie gazu świetlnego. Gromadzące się przy tym pozostałości suchej destylacji węgla kamiennego, których inaczej spożytkować jeszcze nie umiano, oddawano za bezcen fabrykom papy, a te, mając z jednej strony silny popyt na swe wyroby, z drugiej [&hellip
Papa dachowa jest wynalazkiem wieku osiemnastego, przypisywanym radcy admiralicji szwedzkiej Faxowi; także pierwsze próby zastosowania jej w praktyce miały miejsce w Szwecji. Rezultat ich był zresztą nieszczególny, złożyły się na to rozmaite przyczyny, a przede wszystkim dość prymitywna metoda wykonywania tego materiału i surowy klimat skandynawski. W pierwotnym pomyśle papa dachowa była właściwie tytko papą [&hellip