Papa asfaltowa; nazwę tą nadaje się tym materiałom,. do których impregnacji użyto obok teru gazowego domieszki asfaltu naturalnego, podnoszącej cenę wyrobu, ale nadającej mu wiele własności dodatnich, jakich poprzednie gatunki nie mają. Papa skórzana; taką nazwę miewa papa nieposypana piaskiem, poza tym wykonana w ogólnym zarysie w sposób powyżej opisany. W szczegółach są pewne zmiany [&hellip
Zależnie od jakości teru użytego do napawania, względnie użytych także domieszek, otrzymuje papa nazwę. W tym wypadku występuje znowu ten sam kłopot, który już kilkakrotnie spotykaliśmy poprzednio, tz. zamieszanie w nazwach takie, że zupełnie nic określają one tego, co za sobą kryją. Zarówno w handlu, jak i litera turze fachowej, przewijają się ustawicznie nazwy „papa [&hellip
Z wałków prasujących przechodzi papa na wałek, zawijający ją w rulon gotowej papy. W międzyczasie posypuje się ją piaskiem. Robi to albo robotnik sitem, albo papa ślizga się po stole, a raczej korytku, napełnionym piaskiem i niejako oblepia się nim sama, lub wreszcie używa się do tego celu aparatów automatycznych, posypujących papę zawsze jednostajną warstwą. [&hellip
Przez dłuższe przetrzymywanie papy w panwi doprowadza się wprawdzie do pewnego polepszenia, z drugiej strony jednak opinia to postęp roboty i ujemnie oddziaływa na produkcyjną zdolność fabryki. Wielką pomocą w tych warunkach są panwie zbudowane w ten sposób, że papę surową przeprowadza się przez długość rezerwuaru tam i z powrotem, cztero- do pięciokrotnie, wtedy tyleż [&hellip
Rulon papy surowej umieszcza się w jednym z ważkich boków wanny (panwi), na obracającej się osi, wzniesionej nad rezerwuarem, stąd schodzi papa swym wolnym końcem do rezerwuaru i przytrzymywana w jej głębi trzema, w odstępach rozmieszczonymi wałkami, przechodzi wolno przez całą długość naczynia, nasiąkając przy tym rozgrzanym terem. W przeciwnym końcu, rezerwuar umieszcza się parę [&hellip
Zamiast piasku używa się nie kiedy odpowiednio rozdrobnionego żużlu z pieców wysokich, albo też korka. Przy wyborze materiału do posypywania zważać należy także na to, by nie nadawał on papie wyglądu brudnego. Nasycanie papy surowej terem odbywa się w wannie, mającej kształt wydłużonego prostokąta, wypełnionej terem, którego własności w myśl powyższych uwag odpowiednio dobrano. Zbiornik [&hellip
Piasek suszy się na małych, niskich, murowanych piecach, o średnim wymiarze 3 na 2 m., wysokość ponad posadzkę wynosi 0,30 – 0,40 m; spód jest wymurowany z cegły, zaprawa w częściach zwróconych do ognia, a często i w całości gliniana. Kanały przykryte są od góry płytami z żelaza lanego, o szerokości i długości zależnej od [&hellip
W przyrodzie mamy piasek gruntowy, wydobywany z pokładów rozrzuconych obficie po wszystkich punktach ziemi, i piasek rzeczny, znachodzony na dnie łub na brzegach rzek. Piasek gruntowy jest bardziej zanieczyszczony od rzecznego, oczyszcza się go szlamowaniem, które przeprowadza się przy pomocy urządzeń prostych albo skomplikowanych. Do pierwszych na leży kwadratowa skrzynia, zbita z desek o wymiarze [&hellip
Trzecim z kolei materiałem służącym do fabrykacji papy jest piasek, który zresztą może być zastąpiony także innymi materiałami. Posypywanie papy ma wielorakie znaczenie, przede wszystkim zapobiega zlepianiu się powierzchni papy świeżo impregnowanej, następnie zwiększa jej odporność na wpływy atmosferyczne, między innymi chroni ją przed zniszczeniem gradem, w końcu podnosi bardzo znacznie jej ogniotrwałość. Posypywanie piaskiem [&hellip
Pierwszorzędnym warunkiem udałej impregnacji jest dobrze dobrany stopień gęstości teru, zbyt rzadki nie daje papy trwałej, zaś za gęsty nie impregnuje całej masy jednostajnie i daje papę kruchą i łamliwą. Gęstość teru dobiera się również zależnie od grubości papy, im ona cieńsza, tym gęściejszy może być ter i na odwrót. Nie jest kwestią ustaloną, czy [&hellip