Wilgoć dostaje się do murów budynku z terenu, będącego nie wyczerpanym jej rezerwuarem; znajduje się tam ona jako woda gruntowa, zasilana periodycznymi opadami, lub dochodząca z innych zbiorników podziemnych. Poziom jej podnosi się i opada, zależnie od pory roku i odpowiadających tejże warunków atmosferycznych. W przenoszeniu wilgoci z gruntu do górnych ścian budynku pośredniczy fundament. [&hellip
Bruk drewniany układamy na pokładzie betonowym, którego powierzchnię dokładnie się wyrównuje, szeregi kostek ustawia się prostopadle, rzadziej w ukos pod kątem 45 stopni do podłużnej osi ulicy. Między poszczególnymi klockami pozostawiano dawniej z reguły szparę około 2 mm szerokości, którą wypełniano roztopionym gudronem, zmieszanym z mastyksem. Masa ta ma być tak skombinowaną, by w temperaturze [&hellip
Przy przeprowadzeniu tego zabiegu w pierwszym rzędzie, usuwa się z drzewa zawartą w nim wilgoć, której ilość dochodzi do około 20% wagi; w miejsce tej wilgoci wchodzi w komórki drzewa płyn impregnujący. Proces odbywa się w odpowiednio zbudowanym aparacie, złożonym z wielkiego cylindrycznego kotła, w którym układa się progi, względnie kostki, przeznaczone do impregnacji. W [&hellip
Bruki z kostek drewnianych, cieszące się wielkim wzięciem w okolicach, obfitujących w drzewo, należą do trwałych, tłumią hałas ulicy i są względnie niedrogie. Szczególnie rozpowszechniły się one w Ameryce i Anglii. Anglia używa do tych celów drzewa szwedzkiego, w Paryżu używa się prócz jodeł szwedzkich i francuskie. Drzewo, wystawione na działanie czynników atmosferycznych, a więc [&hellip
Posadzki parkietowe i w ogóle deszczółkowe układa się nieraz na asfalcie, użytym w tym wypadku jako pokład pod nie; jest to wskazane zarówno ze względów zdrowotnych, jak i ze względu na trwałość posadzki, nadto pod podłogą nie wylęga się robactwo, a nawet unikają jej myszy i szczury. Asfalt, określany nazwą parkietowego, względnie posadzkowego, ma odpowiadać [&hellip
Asfalt terowy nie nadaje się do zalewania bruku, gdyż pod wpływem gorąca silnie rozmięka i przy silniejszym luku powierzchni – spływa ku ściekom, a w danym razie nawet je zatyka. W zimie staje się znowu bardzo kruchy, rysuje i pęka, gdy zaś dłuższy czas był wystawiony na działanie powietrza i słońca, traci lotne składniki i [&hellip
Bruki z kostek kamiennych zalewa się w spojeniach często asfaltem. Zwiększa to stałość kostek i zapobiega gromadzeniu się bakcyli w szczelinach, dalej powoduje zmniejszenie się ilości wytworzonego z bruku kurzu, a w rezultacie podnosi wytrzymałość i zdrowotność bruku. Do zalewania spojeń używa się asfaltu naturalnego albo sztucznego, pierwszy! dzięki, swym właściwościom nadaje się do tego [&hellip
Olejowi antracenowemu przypada specjalne zadanie. Mianowicie ma on zabijać nasiona i korzonki roślinne, które by się w kołnierzu usadowić chciały, gdyż rozrost ich tamże groziłby rurze rozsadzeniem. Rurociągi kitowane asfaltem wyjątkowo tylko prowadzą ciecze o temperaturze wyższej, o i ile by taki wypadek jednak zachodził, to kit musi być do tego dostosowany. W razie zaś, [&hellip
Masa służąca do kitowania rur w łącznikach powinna być nieprzepuszczalną i elastyczną. Ponieważ rurociąg wskutek rozmaitych przyczyn może uleć ruchom, powodującym zmianę w położeniu poszczególnych rur, jak to miewa miejsce np. wskutek osiadania ziemi itp., więc też kit, uszczelniający połączenie rur, powinien być tak elastyczny, by tę zmianę umożliwiał bez narażenia na szkodę szczelności lub [&hellip
W związku z fabrykacją rur asfaltowych pozostaje asfaltowa nie rur, wykonanych z innego materiału, dla którego asfalt jest tylko środkiem konserwującym. Należą tu w pierwszym rzędzie rury żelazne. Zewnętrzną ich ścianę powleka się roztopionym asfaltem terowym, w rozmaity sposób do tego celu przygotowywanym. Powłoka ta chroni żelazo przed rdzewieniem, a co za tern idzie, pozwala [&hellip